Ако идните генерации започнат со населување на Месечината или на некој далечен астероид, тогаш високо на листата од неопходни нешта за живот се наоѓа потребата од доверлив безжичен интернет. Комуникацијата меѓу Земјата и Месечината повеќе не е невозможнa, благодарение на тим од научници на МIT и NASA.
NASA и MIТ се здружија за потребите на една студија која докажува како безжичниот широкопојасен интернет може да ги достигне вселенските станици, Месечината, па можеби дури и Марс. Со користење на ласерски предаватели и четири телескопи, сигналите можат да достигнат доволно далеку за да обезбедадат конекција на толку големо растојание која ќе им помогне на научните истражувања, а можеби ќе го помогне и населувањето на Месечината.
Тимот веќе стана дел од историјата минатата година кога нивната Lunar Laser Communication Demonstration (LLCD) пренесе податоци на растојание од 384.633 километри меѓу Месечината и Земјата со download брзина од 622Мbps, што е побрзо од било кој радио фреквентен систем. Исто така тимот успеа да пренесе податоци од Земјата кон Месечината со брзина од 19.44Mbps, што е најбрзиот RF uplink досега.
На конференцијата CLEO 2014 која ќе се оддржи од 8 до 13 јуни во San Jose, California, USA, тимот ќе го претстави првиот сеопфатен преглед и новите детали за изведбата на нивната комуникација базирана на ласери која ги сруши сите рекорди. Имено uplink брзината која беше постигната меѓу Месечината и Земјата е за 4.800 пати поголема од претходниот рекорд на RF uplink брзина. Репортерите известија за она што го постигна овој тим, но не беа обезбедени детали за имплементацијата.
“Комуницирањето со голема брзина меѓу Земјата и Месечината со користење на ласери е предизвик поради ширењето на зракот на растојание од 400.000 километри, “ соопштиMark Stevens од МIT Lincoln лабораторијата. “Тоа е двојно потешко низ атмосферата, бидејќи турбуленциите можат да ја искриват светлината, што ќе предизвика брзо слабеење или губење на сигналот во приемникот.”
За да го надмине проблемот со слабеење на сигналот на таква далечина, демонстрацијата користи неколку техники за да постигне перформанси без грешки низ широкиот спектар на атмосферски услови кои се предизвик на оптичката комуникација. Терминалот на Земјата кој е поставен во White Sands, New Mexico, користи четири одделни телескопи за да испрати uplink сигнал кон Месечината. Секој телескоп има дијаметар од 15,24 cm и е напојуван од ласерски предавател кој испраќа информации во форма на кодирани импулси од невидлива инфрацрвена светлина. Вкупната предавателна моќ е збир од четирите предаватели и изнесува 40 вати.
Причината за постоењето на четирите телескопи е дека секој од нив пренесува светлина низ делови со различен атмосферски притисок кој предизвикува различни ефекти на искривување на светлината. Ова ја зголемува веројатноста дека барем еден од ласерските снопови ќе биде способен да комуницира со приемникот кој е монтиран на сателит што кружи околу Месечината. Приемникот користи малку потесен телескоп за да ја прими светлината која потоа се фокусира во оптички влакна, слични на оние кои се користат во оптичките мрежи на Земјата.
Сигналот во оптичките влакна е зголемен за околу 30.000 пати. Фотодетектор врши конверзија на светлинските импулси во електрични импулси кои се конвертираат во податочни бити кои ја носат пренесуваната порака. Од 40 ватните сигнали испратени од предавателот, помалку од милијардити дел од ват е примен од сателитот, но тоа сепак е околу 10 пати повеќе од потребното за да се достигне комуникација без грешки.
Додека LLCD дизајнот е од значење за мисиите блиску до Земјата, тимот научници предвидува дека дизајнот може да се прошири и да биде од корист и за подалечни вселенски мисии како на пример на Марс.
Останува да почекаме да бидат соопштени деталите на CLEO конференцијата.
Извор: http://www.osa.org/en-us/home/.
